 |
Elisabeth en Antonio |
|
|
Mijn naam is Elisabeth, ik ben Braziliaanse, 13 jaar geleden getrouwd met Antonio, verantwoordelijk voor het Jaú-huis en we hebben twee dochters. We zijn een gemeenschapsfamilie die een beetje anders is dan de anderen omdat we niet binnen de Gemeenschap wonen zoals de meesten van hen, maar dit heeft ons nooit van het gemeenschapsleven verwijderd.
We bidden altijd als gezin het derde mysterie van de rozenkrans, zodat onze dochters het charisma van het Cenacolo kunnen beleven. We nemen actief deel aan alle liturgische activiteiten van de Gemeenschap.
Twee jaar geleden hadden we het voorrecht om voor het eerst als gezin deel te nemen aan het "Feest van het Leven" in Italië. Het was een moment van grote vreugde om die ervaring met mijn dochters en mijn man te mogen beleven. We beleefden er sterke momenten van gebed, vriendschap en gemeenschap.
We kregen de mogelijkheid om het dagelijkse leven van andere gemeenschapsfamilies van nabij mee te maken en een beetje meer te weten te komen over het leven van het Cenacolo. We hebben onze oude vrienden ontmoet, we hadden de gelegenheid om met Padre Stefano te spreken en onze geliefde moeder Elvira weer te zien. Het was een subliem moment om haar in de ogen te kunnen kijken en haar blik zo diep in je hart te voelen. Ze herinnerde zich nog onze familie, het was een geweldig emotioneel moment en een van de meest bijzondere dagen die we daar hebben doorgebracht.
We maken deel uit van deze grote Cenacolo-familie en we proberen het leven “buiten” te leiden alsof we in de Gemeenschap zijn: met gebed, onderling delen en te proberen goed doen aan de anderen. We voelen ons als gezin erg gezegend omdat we deel uitmaken van de Gemeenschap, omdat we de goddelijke voorzienigheid beleven en de families en de vrienden van de kinderen die hier zijn, mogen helpen.
Wij proberen als gezin een eenvoudig leven te leiden, onze naasten en vrienden te helpen, te bidden voor de mensen die het het meest nodig hebben, goed te doen voor eender wie, zonder iets terug te willen, alleen de liefde van God.
We hebben een groot vertrouwen in God, in zijn liefde voor ons en ook in onze Moeder Maria die ons altijd bijstaat en ons beschermt tegen alle tegenslagen van het leven.
Als we de behoefte voelen om meer te geven, proberen we naar de Gemeenschap van Mogí das Cruzes te gaan waar er kinderen met speciale noden zijn. Daar kunnen we met nog meer intensiteit het charisma van de Gemeenschap beleven, kunnen we onze dochters de realiteit laten voelen die deze kinderen doormaken: zonder ouders, zonder liefde, zonder iemand te hebben.
Als deze bijzondere kinderen naar de Gemeenschap komen, verbetert hun gehele leven omdat ze liefde, genegenheid en respect vinden. Zaken die ze nooit hebben gehad, want velen hebben helemaal geen familie, soms zijn ze al bij hun geboorte achtergelaten. Maar dankzij God vinden ze de weg naar de Gemeenschap en slagen ze erin om op een bepaalde manier correct op te groeien, van kinds af ondergedompeld in Gods liefde, dankzij de liefde van de missionarissen van de Gemeenschap.
Omdat we een gemeenschapsfamilie zijn, willen we dit charisma overdragen aan onze dochters, zodat ze begripvol opgroeien, liefde voor hun naaste ontwikkelen en zichzelf geven aan de meest behoeftigen, dit alles onder de blik van God en zijn oneindige liefde.
Ik ben God erg dankbaar dat Hij me de Gemeenschap leerde kennen, dat Hij mijn man in mijn leven heeft geplaatst en mij twee prachtige dochters heeft gegeven. Ik ben dankbaar voor alle liefde die de Gemeenschap ons geeft, voor alle hulp en voorzienigheid die ons bereikt.
Dankjewel Elisabeth